چرا سنگاپور هم در مقابله با کرونا مغلوب شد؟ - وبلاگ فروش

به گزارش وبلاگ فروش، اقدامات سنگاپور در شروع شیوع کرونا به عنوان یک نمونه پیروز از مقابله با این بیماری به شمار می رفت اما به ناگهان موارد ابتلا به کرونا در این کشور کوچک به شدت بالا رفت.

به گزارش وبلاگ فروش، در ادامه مجموعه ترجمه های دکتر نیما فاتح ودامون افضلی از تجارب کشورهای مختلف در مواجهه و مقابله با کرونا، گزارش عملکرد سنگاپور را در ذیل می خوانید. در این گزاش به دلایل شکست سنگاپور در مقابله با کرونا پرداخته شده است. نویسنده این گزارش جیمز گریفیثز است که سی ان ان هنگ کنگ آن را منتشر نموده است.

کمتر از یک ماه پیش، جهانیان سنگاپور را یکی از کشورهایی می دانستند که در برابر کروناویروس واکنش پیروزی داشته است.

این که به نظرمی رسید این دولت ـ شهر کوچک توانسته است، بدون تحمیل اقدامات محدودنماینده منع تردد که اسباب زحمت میلیون ها نفر در سراسر جهان شده بود، موارد ابتلا را متوقف کند، برای باقی جهان خبر دل گرم نماینده یی بود. موج دوم، سپس، از راه رسید و بدجور ضربه زد. طبق داده های دانشگاه جانز هاپکینز، از 14 مارس [تا کنون] شمار مبتلایان تأییدشده سنگاپور از 266 مورد به بیش از 5900 مورد افزایش یافته است.

درحالی که در آسیب دیده ترین کشورهای اروپای غربی و در ایالات متحده روزانه هزاران مورد ابتلای جدید گزارش می گردد، برای سنگاپورِ 5.7 میلیون نفری که کل مساحت آن حدود 700 کلیومتر مربع (کوچک تر از شهر نیویورک) است، این آمار قابل توجه و [هشداردهنده تر] است.

اما از امتیازی برخوردار است که بسیاری از کشورهای بزرگ تر از آن بی بهره اند: این دولت ـ شهر فقط یک مرز زمینی (آن هم با مالزی) دارد و می تواند همچنان کنترل سفت وسختی بر مسافرانی که به وسیله هوایی وارد می شوند اِعمال کند. علاوه بر این، نظام سلامت سنگاپور از زمره بهترین نظام های سلامت جهانست و مردم آن وقتی ببینند قوانین و سیاست های سختگیرانه می تواند به حال دولتی که برای مهار اپیدمی می کوشد مفید باشد، به [مراعاتِ] این قوانین تمایل نشان می دهند.

• پس کجای کار ایراد داشت؟

به نظرمی رسد جواب این سؤال در این دو نکته نهفته است: یکی، خوشه های نادیده گرفته شده موارد ابتلا در بین کارگران مهاجری که در خوابگاه هایی تنگ و کوچک زندگی می کردند و دوم، دست کم دریافت سرعت شیوع ویروس، به وسیله مبتلایان، در شهری که منع تردد در آن برقرار نشده بود.

• زندگی عادی

شرایط سنگاپور، به عنوان کشورـ جزیره یی کوچک، در ابتدا، کنترل شده و مختومه به نظرمی رسید.

سنگاپور با برقراری قرنطینه و رصد تماس های مبتلایان و ایزوله و رصدکردن همه مسافران هوایی به کشور، افرادی که ممکن بود در مبداء در معرض ویروس بوده باشند، توانسته بود موج آغازینِ ابتلا از چین را مهار کند.

همزمان، این دولت ـ شهر بر کمپین های آگاهی عمومی که مردم را به انجام اقدامات احتیاطی تشویق می نمایند، اضافه نمود. وجود بخش های جداسازی (ایزولیشین) در بیمارستان ها که به دنبال اپیدمی سارس در سال 2003 راه اندازی شده بود به این معنی بود که بیماران حتی الامکان به شیوه مطمئنی درمان می شوند و از ابتلای کادر درمان جلوگیری خواهد شد.

مهم تر از همه این که آن طور که دِیل فیشر، رییس بخش کنترل عفونت بیمارستان دانشگاه ملی سنگاپور، در یادداشتی نوشت: سنگاپور اجازه نداد بیمارانی که تست شان مثبت بود به جامعه برگردند‘.

فیشر می گوید افرادی که هیچ علائمی نداشتند یا علائم خفیفی داشتند ولی تست کرونای آن ها مثبت شده بود، تا زمان منفی شدن تست شان، به جای قرنطینه خانگی، در بیمارستان بستری می شدند.

سنگاپور به وسیله تست گیری گسترده و جداسازی تمام ناقلان احتمالی تقریباً از تعطیل شدن اقتصاد جَست و کارها در آن به شکل معمول انجام می شد.

مردم ماسک پوش در حال گذر از ایستگاه تب سنجی در ترمینال 1 فرودگاه چانگی، 22 مارس 2020، سنگاپور

فیشر ماه پیش، قبل از افزایش سریع موارد ابتلا، نوشت: ما می خواهیم در سنگاپور زندگی به روال معمول ادامه یابد. ما می خواهیم کسب وکارها، کلیساها، رستوران ها و مدارس باز بمانند. پیروزیت یعنی این. هر وقت هم لازم باشد در همه چیز تجدیدنظر می کنیم. این کار را تا زمانی که واکسن یا درمانی پیدا گردد ادامه می دهیم‘.

آن رویکرد در تقابل آشکار با رویکرد هنگ کنگ، دیگر شهرـ کشور آسیایی با جمعیتی به اندازه سنگاپور، قرار داشت. در هنگ کنگ مدارس عمومی از ماه فوریه تعطیل است و کارمندان دولت به دورکاری از منزل تشویق شده اند، هرچند مردم هنوز نسبتاً آزادانه در این شهر مسافرت می کردند. در پی افزایش ابتلا در کسانی که به هنگ کنگ وارد می شدند، تهمیدات جدیدی هم وضع شد.

هنگ کنگ در پرداختن به موج دوم [ابتلاء] بسیار پیروز تر بوده است.

در سنگاپور فقط مدارس و بعضی کسب وکارها، از این ماه، آن هم پس از افزایش سریع شمار مبتلایان، تعطیل شدند.

این تأخیر موجب شده شمار مبتلایان جدید سنگاپور شیبِ بسیار تندتری داشته باشد؛ روز پنجشنبه سنگاپور 728 مورد جدید گزارش کردـ بزرگ ترین میزان افزایش در یک روز در این کشور. هنگ کنگ فقط چهار مورد گزارش کرد.

اشتباه سنگاپور

تا ماه آوریل به نظرمی رسید سنگاپور در نقطه اوج شیوع کوویدـ 19 واقع شده است. ولی خوشه هایی که ظاهراً دولت آن ها را نادیده گرفته بود و از آن ها تستی گرفته نشده بود، به سرعت افزایش یافت و شمار روزانه موارد ابتلا بالا زد.

آسوده خاطریِ سنگاپور در قیاس با سایر کشورها، تنها در یک صورت عملی می بود: اگر که هیچ مبتلایی از خارج وارد نمی شد و مبتلایان احتمالیِ جدید شناسایی و فوراً به وضع شان رسیدگی می شد.

زمانی که این تمهید ناکام ماند، معلوم شد سرعت انتقال ویروس از فردی به فرد دیگر بیشتر است، چون خبری از منع شدید تردد و فاصله گیری اجتماعی نبود.

بسیاری از خوشه های جدید به جمعیت بزرگ کارگران مهاجر سنگاپور ارتباط داشت، به ویژه کارگرانی (اغلب شان اهل جنوب آسیا) که در خوابگاه هایی تنگ و کوچک زندگی می کردند و علی الظاهر در موج نخستِ تست گیری نادیده گرفته شده بودند. [حالا] خوابگاه های متعددی قرنطینه شده اند و دولت بر سرعت تست گیری از تمام کارگران اضافه نموده است.

هنوز معلوم نیست که آیا موارد ابتلای جدید مربوط به کارگران مهاجری است که از خارج وارد کشور می شوند یا آن که ویروس مدتی در بین جمعیتِ اکثراً تست نشده سنگاپور چرخیده است. آنچه آشکار است این است که شرایطی که کارگران در آن زندگی می نمایند، فاصله گیری اجتماعی مؤثر (یا قرنطینه خانگی‘) را تقریباً غیرممکن و گسترش ویروس را آسان می کرد.

تامی کُه، وکیل و دیپلمات سابق سنگاپوری، در یک پُست فیس بوکیِ وسیعاً به اشتراک گذارده شده نوشت: خوابگاه های [کارگران] شبیه یک بمب ساعتیِ در آستانه انفجار بود. شیوه یی رفتار سنگاپور با کارگران خارجی اش جهانی سومی است نه جهان اولی. دولت به کارفرماهایش اجازه داده کارگران را در کامیون های کفیِ بدون جایگاه جابجا نمایند. آن ها در خوابگاه های پرجمعیت زندگی می نمایند و در هر اتاق 12 نفر را مثل ماهی ساردین تنگ هم می چپانند‘.

کُه اضافه نمود: سنگاپور باید این را همچون نوعی هشدار بیدارباش تلقی کند: باید رفتارمان با کارگران خارجی، که برای اقتصاد ما حیاتی اند، نه به شیوه شرم آورِ کنونی، که شبیه کشورهای جهان اول باشد‘.

از زمان افزایش سریع موارد ابتلا در روزهای اخیر، سنگاپور طرحی را آغاز نموده که دولت آن را ‘circuit breaker می نامد: مجموعه جدید محدودیت ها و قوانین، همراه با مجازات های شدید، که برای جلوگیری از موج جدید موارد ابتلا طراحی شده و به این شهر امکان می دهد تا شیوع کوویدـ 19 را از نو مهار کند.

سنگاپور به لطف داشتن چند چیز از شانس خوبی برای دراختیاردریافت اوضاع برخوردار است: مساحت اندک، دولت قوی و نظام درمانی و پزشکی ثروتمند آن.

• زمانی برای آسودن نیست

هم سنگاپور و هم هنگ کنگ فقط به مدد کنترل سخت گیرانه ورود مبتلایان احتمالی به کشور توانستند نسبتاً مانع از برقراری شرایط اضطرای شوند. زمانی که موج ابتلای جدید از خارج وارد شد، هر دو کشور مجبور شدند برای ممانعت از یک پاندمی جدید به سرعت واکنش نشان دهند.

هنگ کنگ توانست این کار را به نحو ساده تری انجام دهد چون هرگز از پا نایستاده بود، درحالی که سنگاپور مجبور شد طرح ‘circuit breaker را راه بیندازد، طرحی که پیروزیت آن در آینده معلوم خواهد شد.

این رویکردِ شُل کن ـ سفت کن در قبال محدودیت ها تنها چاره واقعی در جاهایی نظیر هنگ کنگ و سنگاپور است که جمعیت شان آن قدر کوچک است که می گردد آن را مدیریت کرد و جغرافیای خاص شان به مقامات امکان می دهد ورود و خروج افراد را به شدت کنترل و، در صورت لزوم، تماس های شان را رصد نمایند. از میانه ماه مارس هنگ کنگ قرنطینه افرادی را که از خارج وارد کشور می شوند اجباری نموده است.

این که حتی این کشورها، با تمام مزایایی که دارند، در آستانه دومین موج بزرگ شیوع قرار گرفته اند، تا حدی که لازم شده اقتصادهایشان را دوباره تعطیل نمایند و محدودیت های گسترده یی برقرار نمایند، باید درس بزرگی به باقی جهان بدهد: آسودگی خاطرِ زودهنگام می تواند فاجعه بار باشد.

همان طور که بخش هایی از آسیا قبلاً تجربه نموده، صِرف این که به نظربرسد شیوع کوویدـ 19مهار شده است به معنی آن نیست که امکان آغاز موج جدیدی از ابتلا، به وسیله افراد ناقلی که از خارج وارد می شوند، منتفی است.

تا زمانی که شهر یا کشوری مطمئن نگردد که هیچ فرد مبتلای جدیدی از خارج وارد نخواهد شد، یا اگر هم وارد شوند می توان آن ها را عملاً رصد و کنترل کرد، تا آن وقت نبودِ مبتلایان محلی به معنای برطرف خطر نخواهد بود.

در کشورهای بزرگ تر، آنجا که مرزهای بین مناطقْ نفوذپذیرتر است و شهرها نمی توانند ورود و خروج افراد را به سادگی رصد و کنترل نمایند، جلوگیری از ورود افراد مبتلا چه بسا غیرممکن باشد یا کل کشور از ویروس پاک است یا هیچ کجا واقعاً امن نیست.

تجربه سنگاپور نشان می دهد آسودگی خاطر زودهنگام می تواند به طرز فاجعه باری نتیجه عکس دهد.

• منبع ترجمه:

https://edition.cnn.com/2020/04/18/asia/singapore-coronavirus-response-intl-hnk/index.html

پانزده تجریمه دیگر دکتر نیما فاتح و دامون افضلی را می توانید از این طریق مطالعه کنید.