قیصر امین پور؛ دانشجوی ساکن اتاق 805 - وبلاگ فروش

به گزارش وبلاگ فروش، مهرداد حجتی؛ سال 58، انقلاب فرهنگی که شد، دانشگاه ها همه تعطیل و دانشجویان شهرستانی ناچار به ترک خوابگاه ها شدند. البته همه دانشگاه ها مثل دانشگاه تهران خوابگاه نداشتند. دانشجویان شهرستانی که به تهران خو نموده بودند، دل کندن برایشان از شهر پرحرارتی که شب هایش گاه شلوغ تر از روزهایش بود، کار ساده ای نبود. برای همین هر دانشجویی به فکر ماندن بود تا رفتن. شهر غریب را به شهر خودشان ترجیح می دادند؛ چون در اینجا زندگی به گونه ای دیگر بود.

هرچه بود، شب های تهران را هیچ شهری نداشت. شب ها مردم در بسیاری نقاط، تا صبح در خیابان می ماندند و از آزادی پدید آمده نهایت لذت را می بردند. پیاده راه روبه روی پارک ملت یکسره تا صبح مملو از جمعیت بود. دکه هایی که یک شبه برپا شده بودند، انواع غذا و نوشابه را همراه با پخش آهنگ های شاد برای مشتریان پر حرارت شان عرضه می کردند و مردم هم تا صبح در سرما می ماندند و از چنین فضایی بیشترین بهره را می بردند.

هرچند این شادی چندان دوام نیافت و شیخ صادق خلخالی در اقدامی ضربتی به یاری نیرو های کمیته همه دکه ها را جمع کرد و بساط خوشی شبانه را برچید؛ اما تا پیش از آن مردم جایی برای گردهمایی از نوع غیرانقلابی داشتند تا در آن به دور از هرگونه شعار انقلابی، فقط به قصد دورهمی، تجمع نمایند تا دمی شادی نمایند. پیاده راه روبه روی دانشگاه تهران هم روز ها چنین وضعیتی داشت.

آنجا سراسر، محل عرضه کتاب و نشریات بود که در دکه ها به فروش می رسید. دکه هایی با فاصله اندک، در کنار هم که سرود های انقلابی گروه های سیاسی خود را برای رهگذران پخش می کردند و علاوه بر نشریات گروه ها، اعلامیه ها و نوار های انقلابی گروه ها را هم عرضه می کردند. شهر پر بود از سرود، از کتاب، از نشریه و شعار هایی که مدام شنیده می شد.

در چنین شرایطی، گروه هایی از همین دانشجویان شهرستانی، اقدام به تصرف چند ساختمان کردند تا از آن به عنوان خوابگاه استفاده نمایند. یکی از ساختمان ها در خیابان دمشق بود. ساختمانی 10 طبقه که پس از تصرف، به خوابگاه دانشجویان پیرو خط امام معروف شد. بیشترین تعداد دانشجویان این خوابگاه را دانشجویان پلی تکنیک تشکیل می دادند.

جز تعداد اندکی دانشجو از دانشگاه تهران یا ملی که در آن میان یک نفر بیش از دیگران به چشم می آمد. دانشجویی خوزستانی، سبزه رو، با مو هایی صاف و پرپشت، با چشمان درشت و نجیبی که هیچ گاه به کسی خیره نمی شد. او ساکن اتاق 805 بود. اتاقی در طبقه هشت که پنجره ای رو به خیابان داشت.

اتاق 805، اتاقی خاص بود. اتاقی که در آن شاعران، نویسندگان و کلا هنرمندان جوان و نوپای انقلاب رفت و آمد داشتند. اغلب شان هم از حوزه اندیشه و هنر اسلامی که تازه شکل گرفته بود. یک شب حسام الدین سراج جوان به آنجا می آمد و تا صبح بی هیچ همراهی سازی، در دستگاه ماهور دوبیتی های انقلابی همین شاعران را می خواند.

شبی دیگر نصرالله مردانی می آمد یا اسرافیلی یا براتی پور یا پرویز بیگی یا علیرضا امیری وحید یا سیدحسن حسینی که تا صبح بیدار می ماندند و شعر خوانی می کردند. چراغ اتاق 805 همیشه تا صبح روشن بود. محفل شعر بر پا بود و میزبان خونگرم خوزستانی همیشه پذیرای میهمانانی پر تعداد بود.

ساکنان خوابگاه همه این ویژگی او را می دانستند؛ هر چند این ویژگی با مقررات خوابگاه سازگار نبود! ساکن اتاق 805 خود شاعر بود. شاعر نو پایی که دوبیتی هایی بدیع می سرود و در صناعت ادبی برای خود تجربه آزمایی می کرد. او پیش از اینکه دانشجوی جامعه شناسی دانشگاه تهران باشد، دانشجوی دامپزشکی همان دانشگاه بود. دانشجویی که رشته اش را به شوق شریعتی شدن وانهاد و به دانشکده علوم اجتماعی رفت تا به آرمان ایدئولوژیک خود نزدیک تر گردد.

هر چند این آرمان در سال های بعد رنگ باخت و دیگر جز نشانی محو از آن چیزی باقی نماند؛ اما علاقه به دکتر شریعتی نه به خاطر ایده های او، بلکه بیشتر به خاطر قدرت کلام او بود. او شیفته به کارگیری حیرت انگیز واژگان شریعتی بود، به ویژه کویر او، که جادویی از کلمات بود. شاعر گمنام اتاق 805، شیفته کلمات بود. شیفته به کارگیری جادوی واژگان. از همین رو همه کوششش را به کار می بست تا این جادو را به کار گیرد. راز آن در شعر بود. دوبیتی، غزل یا حتی شعر سپید.

او در همان روز ها مسئول صفحه شعر هفته نامه سروش هم بود. دو صفحه که به سلیقه او از شعر شاعران آراسته می شد و هر از گاهی هم شعری از خودش. این چنین بود که رفته رفته نخستین دفتر شعرش در کوچه آفتاب آماده نشر شد. دفتر شعری که دکتر شفیعی کدکنی پیش از انتشار آن را خواند و پسندید. همین دفتر بهانه ای شد برای تغییر رشته او از جامعه شناسی به ادبیات. او با تشویق دکتر شفیعی کدکنی به دانشکده ادبیات رفت و این چنین زندگی سراسر پر ماجرایی را در این رشته شروع کرد. او نخبه بود و خاص.

مهم تر اینکه خودش این گوهر را در درونش یافته بود و به آن بها می داد. دانشجوی محجوب و سر به زیر شهرستانی رفته رفته، نه یکباره، تبدیل به چهره ای نو در شعر شده بود. حالا دیگر مدت ها بود از آن اتاق به اتاق های دیگر در کوی دانشگاه تهران کوچ نموده بود. از اتاق 805 جز خاطره ای، چیزی باقی نمانده بود. او سال ها از اتاقی به اتاقی دیگر کوچ کرد. از منزلی به منزل دیگر و این چنین منزلت ادبی اش هم گویا با هر کوچ بالاتر می رفت تا اینکه او دفتر دوم و سوم و کتاب های دیگرش را هم منتشر کرد.

او حالا نه جویای نام، بلکه یک نام مطرح در شعر معاصر شده بود. بعضی اشعار او در اینجا و آنجا خوانده می شد و گاه هم ترانه ای با صدای خواننده ای. او آرام آرام در میانه آن همه هیاهوی انقلاب و جنگ قد کشیده بود. در حوزه اندیشه و هنر اسلامی معروف بود که دو شاعر بلندتر از دیگران جلوه می نمایند؛ سیدحسن حسینی و همین شاعر محجوب شهرستانی ساکن اتاق 805. کسی که در اواخر دهه شصت و سپس دهه هفتاد از گمنامی بیرون آمده بود و در محافل ادبی از او به عنوان پدیده نوظهور شعر فارسی یاد می شد؛ پدیده ای که حتی رقبای او به آن معترف بودند. او یک نابغه بود. نابغه ای که در اوج شکوفایی خیلی زود از میان ما رفت.

او با اینکه توانست در میان آن همه استعداد، در مرکز جایی برای خود بیابد تا این چنین خود را تثبیت کند؛ اما تا انتها عمر، آن کابوس در به دری دوران دانشجویی رهایش نکرد. او با اینکه ازدواج کرد و از آن زندگی خانه به دوشی دانشجویی رهایی یافت؛ اما هرگز آن دوران را فراموش نکرد. ماجرایی که از اتاق 805 شروع شد؛ اما هیچ گاه در درونش انتها نیافت. شاید همین اضطراب، همین دغدغه، کوشش او را دوچندان کرد. اینکه بخواهد جایی برای ماندن بیابد. او بی آنکه خود بداند به آن مأمن رسیده بود.

او به دل مخاطبان خود راه یافته بود. او به صندلی اصلی خود رسیده بود. شعر او، او را به سرپناهی امن رسانده بود، به منزل جاودانه ای که دیگر از جابه جایی و دربه دری در آن خبری نبود. او دیگر ساکن بی قرار اتاق 805 نبود. او حالا شاعر پر آوازه ای بود که در همه دل های ادب دوست خانه داشت. شاعری که نه در اتاق های موقت خوابگاه های دانشجویی، بلکه در دل ها سکونت داشت. او قیصر امین پور بود. کسی که راز جادوی کلمات را فهمیده بود.

* یار سال های دور و نزدیک ساکن همان اتاق